عشق با طعم ماهیچه

این مطلب هم مثل قبلی ها قبلا در شبگار منتشر شده است.

www.shabgar.com

عشق با طعم ماهیچه / سید امین حسینیون

کیف بر دوش کنار خیابان ایستاده بودم. مقصد نزدیک بود و تاکسی سواری مختصری کفایت رسیدن می­کرد. جمعیت هم طبق معمول گوشه میدان زیاد بود. پیرمردی موتورسوار خیلی آرام نزدیک من شد و پرسید:«موتور؟» با سر گفتم نه. پیرمرد چند متر جلوتر توقف کرد. ظهر جمعه بود؛ حوالی ساعت دوازده.  برگشتم و پیرمرد را وراندازی کردم. موتور کهنه­ای داشت؛ هوندای قدیمی. ته ریشش کاملا سفید شده بود کلاه ایمنی­اش را هم سرش گذاشته بود. کت و شلوار مشکی کهنه­اش تمیز تمیز بود. نه درشت بود نه ریز اما استحکام داشت. توی ذهنم دو دو تا چهار تا کردم و مثل پیرمردها به خودم گفتم روزی این بنده خدا هم در جیب توست! ده دقیقه زودتر رسیدن هم ده دقیقه خواب بیشتر است. به سمتش رفتم. مقصد را گفتم و چانه­ای هم نزد و قیمت را پذیرفت. سوار شدیم و راه افتادیم. پیرمرد حرفه­ای بود. آرام حرکت می­کرد؛ بدون هیجان بدون تصمیمات ناگهانی. چراغ را رد نمی­کرد و اصراری غریب برای سریع رسیدن نداشت.

گفت:«وقتی من دم بازار واستادم مسافر بزنم همه بهم می­خندیدن می­گفتن مگه کسی سوار موتور میشه؟ ولی کم کم چهار پنج موتوری دیگه هم اومدن واستادن. اوایل مشتری نداشتیم تا کم کم جا افتاد. دیگه مشتری­های ما دم بازار سوار ماشین نمی­شدن.»

گفتم:«پس خوب کار می­کردین اون زمان.» منظور از آن زمان اوایل دهه 80 است. زمانی که مسافرکشی با موتور تازه تازه باب می­شد. آن وقت­ها مثل الان نبود که همه تا ده دقیقه مانده به قرار صبر کنند که مسئله­ای نیست؛ موتور می­گیریم و می­رسیم.

گفت:«خدا رو شکر. بد نبود. ولی دیگه دیدم کار من نیست. خانومم اصرار کرد گفت خطرناکه؛ اومدم بیرون از اون کار. رفتم الان یه شرکتی استخدام شدم همونجا کار انبار می­کنم.»

من به خودم نگاه کردم که پشت موتور نشسته بودم و متعجب از این حرف که بوی قورمه سبزی غریبی دماغ هر دونفرمان را پر کرد. قورمه سبزی بوی لعنتی خاصی دارد؛ اصلا این بو بخشی از هویت جمعی ایرانی است. در این حد که پیرمرد در هوای آلوده عجیب و غریب نفس عمیقی کشید و گفت:«عجب بوی قورمه­ای پیچیده!»

فورا تایید کردم:«آره هوس کردیم. ایشالا بریم خونه یه قورمه سبزی خوب منتظرمون باشه.» و البته من از وجود قورمه سبزی در یخچالم مطمئن بودم.

پیرمرد جواب داد:«نه، قورمه سبزی منتظرم نیست.»

و این حرف را بدون هیچ حس خاصی  زد. جوری که من شک کردم. پرسیدم:«از کجا انقدر مطمئنی حاجی؟ شایدم پخته بودن برات.» خودم بین راه از سوالم پشیمان شده بودم. اگر زنش مرده بود چی؟ اگر تنها بود چی؟ تنها نکته دلگرم کننده خنده روی صورتش بود که از پشت قابل تشخیص بود. پیرمرد با چشم­ها و لب­هایش می­خندید.

گفت:«نه؛ خانم امروز غذا درست نمی­کنه. من بهش قول دادم بیام کار کنم؛ ناهار برم از مسلمِ بازار یه چلو ماهیچه بگیریم ببرم خونه با هم بخوریم.»

توقع این یک قلم را نداشتم. مرد به این پلنگی که صبح جمعه بزند به دل خیابان کار کند برای ناهار ویژه مگر داریم؟ آن هم چلو ماهیچه؟ پرسیدم:«چلو ماهیچه؟»  این چکیده افکارم بود.

گفت:«بله؛ یک پرس میشه بیست و پنج هزار تومن. ولی برای دو نفر هم بسه؛ زیاد هم میاد. پریروز تو بازار که بودیم گرفته بودن منم چند تا قاشقی خوردم مزه­اش زیر زبانم موند. دیگه امروز به خانم گفتم شما غذا درست  نکن من برم چلو ماهیچه رو بگیرم و بیام تا با هم بخوریم.»

به مقصدم رسیده بودم. پیاده شدم. کرایه را پراختم و پیرمرد و هوندایش تاختند. دور شدند. پیرمرد برای یک وعده ناهار با قیمت متوسط ـ حساب کنید حال هم بدهد با ماست و خیار و دوغش سی هزار تومن ـ مجبور بود یک روز اضافه کار کند. اما این یک روز کار اضافه را به تنها لذت بردن از ماهیچه و گوشتش ترجیح می­داد. قضیه در چندین سطح جالب بود. و در چندین سطح ادامه داشت. ولی من خیلی خسته بودم.