اگر این مطلب برایتان جالب بود، پیشنهاد میکنم مرا در اینستاگرام فالو کنید: (https://www.instagram.com/ahosseinioun/)
یا در توییتر (https://twitter.com/Ahosseinioun)
که بیشتر در ارتباط باشیم.
من واقعا نه خصومتی با خانواده سلطنتی انگلستان یا همان بریتانیای کبیر یا انگلیس متحد یا هر چیز دیگری که صدایش کنید دارم؛ نه از بچه متنفرم. نه با ولیعهد انگلستان بدم، نه با کیت میدلتون! ولی از این همه هیاهو به خاطر به دنیا آمدن نوهی ملکه هم متعجبم. یعنی جدا برای من سوال است که مردم جزیره کوچک و نقلی انگلستان، که یک زمانی خورشید در امپراطوریشان غروب نمی کرد و الان ریاضت اقتصادی میکشند، واقعا از تولد این بچه انقدر ذوق زده اند که رسانه ها نشان می دهند؟ مثلا اگر من انگلیسی بودم انقدر ذوق میکردم واقعا؟
یک لحظه من را تصور کنید که یک نویسنده جوان انگلیسی هستم و در لندن زیست میکنم و فلان، هیچ مشکلی هم فرضا با سلطنت ندارم، حتی با عروسی و دادار و دودور هم مشکلی ندارم، بالاخره عروسی ولیعهد است. ولی الحق و والانصاف این بچه تازه به دنیا آمده که همان ولیعهد هم نیست! به خدا کشورهای دیگر دنیا هم شاه دارند، همین اسپانیا به این قشنگی هم سلطنتی است، همین دانمارک هم شاه دارد، این همه شلوغ بازی از شاه اسپانیا وا… کسی ندید. تازه زن ولیعهد هم که از همین آدمهای عادی است. تازه این بچه به این زودیها هم شاه نخواهد شد. الیزابت سرش را زمین بگذارد و خدایی نکرده بمیرد، تازه پدرش شاه میشود و اوف! کلی وقت باقی مانده است.
شاید بگویید تو حسودی، شاید بگویید ولیعهد که از سلنا گومز و شکیرا کمتر نیست، چطور بچه شکیرا این همه پوشش رسانه ای داشت بچه ولیعهد نداشته باشد؟ من در جواب می گویم مشکل من همین است برادر! شاه مملکت چرا با شکیرا رقابت کند؟ اصلا تو کارت چیست مرد حسابی در قرن بیست و یکم؟ شغلت ولیعهدی است؟ لبخند میزنی دست تکان میدهی و نماد کشور انگلستانی؟ خسته نشوی واقعا! ولیعهد انگلستان و همسرش رسما با برد پیت و آنجلینا جولی رقابت می کنند. آقا من حسودی میکنم، خانم من حسودی میکنم. من به عنوان یک نویسنده انگلیسی جوان به ولیعهد حسودی میکنم! و حالا سوای این کارها به نظرم این همه بچه بازی برای یک بچه واقعا مختص ستاره های موسیقی و سینماست. مگر اینکه ولیعهد انگلیس قبول کرده باشد شغلش لبخند و دست تکان دادن است. البته تبلیغات برندها به خاندان سلطنتی هم در نوع خودش جالب است و یک آدم علاقه مند باید یک مقاله ای در این مورد بنویسد.
انشاا… به امید پخش زنده جشن تولد یک سالگی همین بچه با حضور بچه پادشاهان و روسای جمهور جهان، از شبکه های تلویزیونی سراسر جهان.
چند پیوند:
واشنگتن پست در مورد بچه سلطان در فیسبوک
نیویورک تامز در مورد بچه سلطان
و هافتینگتون پست به ما میگوید چطور اخبار بچه سلطان را در صفحه مانیتورمان نبینیم.
البته حق با شماس. لکن خواستم گوشزد کنم ویلیام بدبخت وزارت دفاع کار می کنه و خلبانه.
شما اطلاعاتتون نسبت به ایشون کمی بیش از حد معموله 😀
من با اعتراضت به این همه پوشش رسانه یی موافقم واقعا چرا باید به یک بچه این قدر توجه بشه در حالی که در همان روز توی تمام انگلیس 2400 بچه دیگه هم دنیا اومدن؟ فرق این آقا پسر با بقیه چیه؟
حالا درسته که به قول ترک ها خیلی آنالی (مامانی) و کوچولوه و خیلی هم بوسیدنیه، ولی این دلیل بر این نمی شه این همه هیجان رسانه یی کاذب رو بشه توجیح کرد. خیلی ها اعتقد دارند که از کیت و ویلیامز بهره برداری ابزاری می شه. مثلا وقتی عروسی کردند ملیون ها پوند توریستها خرج دیدن مراسم کردند یا تبلیغاتی که حول لباس و جرییات مراسم بود از ماه هاقبل سود زیادی برای بیزنس های تیلبغاتی انگلیس تولید کرد به هر حال حواس همه از مشکلات جدی و عمیق جامعه انگلیس منحرف شد هیجان کاذب تولید شد به جای این که وحدت مردمی حول مشکلات مشترک خواسته های مشترک و صدای جامعه ی زیر فشار انگلیس تولید بشه، حس وحدت ایئولوژِیک در همذات پنداری خیالی با خانواده ی سلطنتی تولید شد. واقعا چه کسی به نوجوانانی که از رفتن به داننگشاه باز موندند به خاطر افزایش شهریه فکر میکنه وقتی دایم سرگرم همذات پنداری با زوج غیر ممکن سلطنتی می شه؟
حالا این لحظه و عکس های جذاب ایدئولوژیک همه مون را مبهوت می کنه نمی گذاره فکر کنیم که دست خانواده ی سلطنتی در چه جنایت هایی هست. مثلا همین قتل عام معدنچیان آفریقای جنوبی که تازه اتفاق افتاد. سهام داران اصلی معدن در لندن هستن و با چند واسطه به خانواده سلطنتی می رسن. واقعا چه کسی حالا می داره از بچه های 40 معدنچی که قتل عام شدن عکاسی کنه؟
گذشته از این حرفا، حالا امین جان لازم نیست مخفی کنی همه می دونن که شما هم بچه دوست نیستی 🙂
:))
خدا رو شکر دست ما پیش همه جز رو نیست
این بحث های سیاسیش به کنار، من برام این تغییر استراتژی جالبه که ولیعهد شده یه جور سلبریتی که هی ازش عکس بگیرن با زنش و اینا
خب تو انگلستان شاید نبودی و نمی دونی که واقعیه. این یه حس فرهنگیه و واقعیه. من هم موافقم که شاید فرهنگ والایی نباشه که یه عده کشته مرده ی یکی باشن که توله ی یکی دیگه ست که اونم توله ی یکی دیگه بوده و کلا همین تولگیه که ارزش میاره برای رویال فمیلی ولی خب به هر حال فرهنگ اون جامعه است. خانواده سلطنتی در انگلستان و کلا تاج شاه و ملکه یکی از اساسی ترین چیزاییه که بهش ارزش میدن نه فقط دولت بلکه مردم هم ارزش میدن. البته دولت سعی داره با شلوغ بازی سه تا هدف رو دنبال کنه یکی اینکه نشون بده سلطنت در بریتانیای کبیر که اونا بهش می گن و شما می گی جزیره نقلی یه چیز فراتر از اسپانیا و یمن و عمان و بحرین و ایناست ثانیا درآمد زایی کنه ثالثا در هر حال با جنجال رسانه ای پرچمش رو بچرخونه. پرچمی که توی استرالیا و خیلی دیگه از مستعمرات قبلی بریتانیا ثبته و این ملکه و خانواده ش ملکه و خانواده اون ها هم هستن. این پسر سه نسل مونده تا شاه بشه و البته شاه بودن ولیعهد بعدی کلا دست کم تا یک قرن بعد از این ملکه، بریتانیا رو شاه دار خواهد کرد. چون چارلز پسره، ویلیام هم و این هم… و یه ضرب المثل خیلی خیلی مشهور دارن انگلیسی ها (اینه که می گم تو خون و فرهنگشونه) که دو تا سلطنت هیچ وقت دچار زوال نمی شن یکی شاه و ملکه پاسور یکی شاه و ملکه ی بریتانیا… اما این هم که می گم تو خونشونه و دوستش دارن یه چیز عمومی نیست. …
بله، قطعا یه چیز عمومی نیست
ضمن اینکه من حتی هیجان موسیقی و فیلم رو هم چندان جالب نمی دونم. اینکه برای توله ی شکیرا صرف توله شکیرا بودن ارزش بیاره یا حتی برای یه خواننده یا بازیگر. کلا دنیای دست و جیغ و هورا کشیدن برای فوتبالیست و بازیگر و خواننده برام چندان جالب نیست. حتی اگه دست و جیغ و هوراها بیشتر برای مربیا و کارگردانا و آهنگ سازا یا شاعرا بود شاید برام قابل درک تر بود هر چند که اون هم…