یکی از دلایل اصلی علاقه من به فیلم زیبای آمریکایی نقدش به «رویای آمریکایی» بود. اون فیلم دقیقا به همین خانواده ای حمله میکنه که توی عکس بالا سوار ماشین هستن و دارن میرن. یه زن و شوهر خندون، بچه و سگ و شادی و ماشین و سفر. رویای آمریکایی رو خیلی ها نقد کردن و زیر سوال بردن، شاید گنده ترینشون گتسبی بزرگ باشه، یا شاید بشه خوشه های خشم رو هم بخشی از همین ماجرا دونست، به هرحال.
من هر وقت این عکس رو می بینیم متحیر میشم از زرنگی عکاسش و بزرگی لحظه ی این اتفاق. حتی لایه بندی عکس هم درسته، سیاه پوست های فقیر طبقه پایین هستند، طبقه متوسط که یه خانواده خوشحال آمریکایی با سگشون هستن اون وسط قرار گرفتن و دروغ بزرگ از بالا به همه تزریق میشه. نمیدونم تو نسخه ای که الان تو سایت گذاشتم کیفیت عکس چقدره ولی نگاه سیاه پوستایی که توی صف هستن خیلی چیزا رو روشن می کنه. نمی دونم رو چه سالی گرفتن، به نظر میاد دهه پنجاه یا همون حوالی باشه، به هرحال خیلی مهم هم نیست. شاید کسی بگه فقط سیاه پوستا فقیر نبودن، باز هم خیلی مهم نیست. مسئله این عکس در درجه اول نژاد پرستی نیست. مسئله این عکس دروغ بودن رویای آمریکاییه، نه اینکه کاملا دروغ باشه، ولی سهم همه کس نیست. نمیدونم عکاس این عکس کیه، ولی هرکس که هست دمش گرم اگر زنده س و اگر مرده س انشاا… غذای گلهای زیبا و درختان پرباری بشه.
یه جمله ای این روزها بین معترضین آمریکایی مد شده که نمی دونم ریشه ش کجاس، شاید هم خیلی قدیمی باشه ولی میگن :«بهش میگن رویای آمریکایی چون تا خواب نباشی باورش نمی کنی.» این عکس یه جورایی بیان تصویری همین جمله س. این سیاه پوستایی که تو صف واستادن و حتی حوصله ندارن به دوربین نگاه کنن، مگه رویای آمریکایی رو تو خواب ببینن. البته منظورم اصلا این نیست که آمریکا خیلی جای بدیه، ولی این عکس عکس تاثیرگذاریه.
فکر می کنم عکاس مارگرت بورک-وایت باشه که در دوره ی رکود اقتصادی دهه 30 عکس های خیلی تاثیرگذاری از فقر و طبقه ی کارگر آمریکایی گرفت. اون زمان به نظرم بهتر از الان آمریکا بوده، حتما خبر تبرئه شدن قاتل نوجوان سیاه پوست رو در اخبار شنیده یی. رشد نژادپرستی توی آمریکا انکارناپذیره. ولی چیزی که من رو به عنوان علاقمند به عکس سیاسی ناراحت می کنه اینه که زمان بورک-وایت فرهنک عکاسی مستند خیلی عمومیت داشت و عکاسان تاثیر سیاسی زیادی داشتند که با اومدن تلویزیون و شبکه های ماهواره یی مولتی میلباردرها دیگه علاقه یی به عکس مستند به شکل قدیم وجود نداره و تاثیر سیاسی اش کم شده. اگر قاتل نوجوان سیاه پوست از این عکس ها می دید شاید دست به قتل نمی زد …
ممنون که این عکس مهم رو یادمون انداختی.
ممنون از این همه دقت همیشگی، واقعا تشکر می کنم