اگر این مطلب برایتان جالب بود، پیشنهاد میکنم مرا در اینستاگرام فالو کنید: (https://www.instagram.com/ahosseinioun/)
یا در توییتر (https://twitter.com/Ahosseinioun)
که بیشتر در ارتباط باشیم.
یک گزارش واقعی از تجربه من روی ترک یکی از موتورسواران تهرانی. راحتی حرف زدنش وقتی از کتک زدن و کتک خوردن می گفت تاثیر گذار بود.
–
گزارش ـ من، موتور، مشت
–
ترافیک سه شنبه عصر سنگین بود. زیر پل سیدخندان گفت:«انقدر زدمش که خون از دهنش می ریخت بیرون.» پشت موتور خشک شدم.
«آخه چرا زدیش؟» من گفتم.
جواب داد:«بهم گفت خفه شو بیشعور، چیکار میکردم؟»
کلاه ایمنی سرش بود؛ ولی بندهایش را نبسته بود. روی ترک موتورش خورجین خوشرنگی انداخته بود که نشستن را راحت می کرد. صورتش تپل بود و قدش یک کله از من کوتاهتر، صد و هفتاد و خورده ای. جلوی بیمارستان قلب سوار موتورش شدم. چون کنار خیابان دستهی پولهایش را مرتب میکرد حدس زدم مسافرکش است.
گفتم:«سید خندان چند؟»
گفت:«هرچقدر دوس داری.»
گفتم:«یه قیمت بگو دیرم شده.»
«هرچقدر خودت دوس داری، من روزی سی تومن کار میکنم دلم نمیخواد شب به حلال و حرومش هم فکر کنم.» این را گفت و موتور را روشن کرد من هم پریدم روی ترکش. ساعت شیش باید می رسیدم ارسباران و فیلم ملکه را تماشا می کردم.
از امیر آباد که رد می شدیم پرسید:«اینجا اجاره خونده چنده؟»
جواب دادم:«نمی دونم. از یه جایی به بعد کلا به حال من فرقی نداره چند باشه. ندارم بدم.»
در جواب من، در حالی که بندهای کلاه ایمنی اش در هوا تاب می خوردند، و موتور قراضه اش به سختی شیب امیرآباد را بالا می رفت گفت:«ما سه نفریم تو شابدوالعظیم خونه گرفتیم، پنج سیصد میدیم. یه سالنه، اتاق خواب هم نداره. میخوایم بیایم یه جا رو توی تهران بگیریم که رفیقم و زنش راحت باشن.»
تعجبم را در سکوت برای خودم نگه داشتم. یک نفر با زنش و رفیقش در یک سالن پنجاه متری. این یعنی نهایت صمیمیت، همان صمیمیت معروف پایین شهری که محصول کمبود فضاهای خصوصی و رفاه است. کمی در مورد قیمت ها و زندگی و اینکه کجا می توانند خانه بگیرند یا نگیرند حرف زدیم. نگران این بود که اگر دوستش بچه دار شود تکلیف چیست؟ بچه را کجا بگذارند؟ باز هم اعتراضی نکردم. زندگی خودشان بود. وارد تونل حکیم که شدیم از تونل توحید شکایت کرد. توصیه کردم وارد تونل نشود چون خطرناک است. خودش هم تایید کرد و گفت پیرمردی داخل تونل توحید بیهوش شده از کمبود هوا و او مثل گوسفند روی ترکش انداخته و برده بیمارستان. یک هفته درگیر بوده تا بچه های پیرمرد ولش کنند برود.
نزدیک سیدخندان پرسید:«من چه کار کنم دوست دختر داشته باشم؟»
لابد منظره دختر و پسرهایی که توی ماشین از کنارمان رد می شدند بی تاثیر نبود. دخترهایی که به بازوهای شوهرانشان آویزان بودند.
گفتم:«خب برو جلو از هرکس خوشت اومد خیلی مودب و خوب حرف بزن، اگر خوشش بیاد باهات دوست میشه.»
«نمیشه که.» این را گفت و ادامه داد:«یه نفر بهم گفت تو خیابون نگا کن اونی که عقبش از همه تاقچه تره و از همه لاشی تره رو پیدا کن برو سمتش. اون بهت پا میده. منم یه روز تو شابدوالعظیم دیدم یه دختره هست هم خیلی تاقچه س هم به همه پسرا تیکه میندازه. رفتم جلو گفتم سوار شو بریم. گفت خفه شو بیشعور. منم انقدر زدمش که خون از دهنش می ریخت بیرون.»
در طول فیلم کسالت بار ملکه به دختر فکر می کردم که احتمالا از پسر بدش هم نیامده بوده و میخواسته بازی تیک و تاک را شروع کند. پرسیدم:«خب اون که بهت فحش داد، تو هم فحش میدادی جواب فحش که کتک نیست.» به فکر فرو رفت. ظاهرا چنگ انداختن من به مرام مردانگی اش کمی اثر داشت. چند لحظه بعد گفت:«باشه، اینبار فحش خار مادرو میکشم بهش.»
گفتم:« زنا رو نباید کتک زد، کسی با کتک باهات دوست نمیشه.»
گفت:«اتفاقا ضعیفه تا زور بالاسرش نباشه آدم نمیشه.»
رسیده بودیم جلوی ارسباران. پیاده شدم. یک اسکناس پنج هزار تومنی بهش دادم و گفتم:«اینو بگیر راضی باش، به جای بقیه ش یه نصیحتی برات دارم. اگر میخوای دوست دختر داشته باشی نباید کتکش بزنی، اگرم میخوای بزنیش نباید خون از دهنش بریزه. باید آروم بزنیش، زدن زن با زدن مرد فرق داره.»
پول را گرفت. تشکر کرد. حرفم را با سرش تایید کرد و رفت. من هم با خانمی که منتظرم بود رفتم به فعالیت فرهنگی پرداختم در حالی که فکر میکردم من دخترها را کتک نمی زنم، ولی احتمالا از کنار مرد بیهوش در تونل توحید هم رد می شوم. اینجا جای مناسبی است برای گفتن این به آن در؟
مثل همیشه عالی.
ممنونم
مرسی امین جان که این نوشته را نوشتی. به نظر من همه ی ما از زن و مرد باید درباره ی این موضوع به صورت عمومی حرف بزنیم تا منشا خشونت های جنسی روز افزون جامعه ما روشن بشود. این موقعیتی که تو توصیف کردی به وضوح نشان می دهد که رشد از خودبیکانگی وشتاب تحولات احتماعی چه طوز فرم روابط میان زن و مرد را به هم ریخته ست بدون ان که جایگزین هایی برای ان شکل بگیرد. در گذشته افراد در خانواده و از طریق والدین شان می فهمیدند که چه طور وارد روایط جنسی بشوند چه طور توجه زن/مردی را جلب کنند حالا این ارجاع سنتی دیگر وجود ندارد و کلا نسل والدین ما در برخورد با شرایط اجتماعی جدید بسیار ناتوان تر از ما هستند و نمی توانند هیج راهنمایی بکنند. مرد جوانی که از مسافر اتفاقی اش می پرسد که چه طور به زنان نزدیک شود به وضوج در بحران کاملی قرار دارد. هیچ ارجاع و الگو و فرد قابل اعتمادی هم ندارد. بسیار غم انگیز ست حتا به دوستان هم خانه اش هم ارجاغ نمی کند و ایرادی هم بر او نمی توان گرفت این دست مسایل بسیار شخصی و خصوصی هستند. به وضوح این مرد جوان نمی داند چه بکند و در مواجه با پیچیدگی های رفتاری متروپولیتن تهران به خشونت متوسل می شود. خشونت جنسی که اعمال می کند تنها انعکاسی از خشونت اجتماعی هرروزه یی ست که بر او می رود و بنابر این اولین راه حل برای نجات از موقعبت غیر قابل فهمی ست که در آن گیر می افتد. ممنون که نشان مان دادی چنین مردی ذاتا سادیست نیست و تنها دارد ار خودش دفاع می کند.
از طرف دیگر شاید بهتر باشد من هم تجربه یی که از فحش جنسی خوردن در خیابان را دیده ام منتقل کنم این جا. فحش دادن الزاما نشان دهنده ی توجه نیست. شرایط طبقاتی متفاوت درک و واکنش متفاوتی هم از این شرایط ایجاد می کند. در شابدالعظیم شاید راهی برای آغار گفت گو باشد اما در خیایان سعادت آیاد تنها دعوت به جنگ و خونریزی تلقی می شود. سال 87 که تازه دانشگاه رفته بودم روزی با دوستم گل سارا از دانشگاه به خانه می آمدیم در دستهای مان جزوه و کتاب های جدید بود. هیچ وفت نفهمیدم چه اتفاقی افتاد اما ظاهرا پسر جوانی متلکی به گل سارا گفت من فقط دیدم که گل سارا شروع به فریاد زدن کرد و پسر جوان هم پوزخند می زد گل سارا از شدت خشم می لرزید و با کتاب ها به پسر جوان حمله ور شد و او هم از خودش دفاع کرد من به قدری شوکه بودم که نتوانستم هیچ واکنشی نشان بدهم فقط دیدم که مردم آمدند و ان ها را از هم جدا کردند گل سارا در حالی که از بینی و دهانش خون فوران میزد تاکسی گرفت و دور شد و بعد از آن هرگز با من حرف نزد چون ان روز از او هیچ دفاعی نکردم البته من همیشه شرمنده بودم اما ان لحظه شوکه بودم و کلا با مردان جوان در خیابان گلاویز نمی شوم چون می دانم چه نتیجه یی دارد. غرض این که دختر جوان نارپرورده یی که در تمام زندگی از والدین اش به جز عزیزم و شما نشنیده فحش جنسی را توهین تلقی خواهد کرد.
اما آخرین نکته یی که به نظرم ارزش گفتن دارد خاطره یی ست که در نامه های پدر دوستی سال ها پیش خواندم. پدر دوستم که سال 62 اعدام شده بود در غالب گروهی به مناطق فقیر عشایری در جنوب ایران می رفته و با آن ها حشر و نشر داشته در یکی از این نامه ها که با خودکار قرمز برای زنش نوشته بوده شب هایی را توصبف می کند که متوجه می شده زوج عشایری که در چادرشان شب را سر می کرده مشغول معاشقه اند با آگاهی به این که او ان جاست و صدای شان را می شنود. بعد ها متوجه می شود که عشایر به حریم اتاق خواب طبقه متوسط علاقه یی ندارند و کسانی که دوست و نزدیک اند را به این جریم راه می دهند. و واقعا چرا راه ندهند؟ ما در شهر با شیوه ی زندگی و اخلاقیات طبقه متوسط کلنجار می رویم که مبتنی بر از خودبیگانگی در مناسبات رقابتی و هراس از دست دادن مدام ست و گرنه چه باک؟
پ.ن الان متوجه شدم که 78 را جا به جا نوشتم. باز هم ممنون که این مطلب را نوشتی امیدوارم روز خوبی داشته باشی و به فعالیت های فرهنگی بسیار جالبت ادامه بدی.
ممنونم، مثل همیشه بحثت کامله و ممنونم
ادامه میدم