اگر از این نکته بگذریم که چرا مسوولیت نجات جهان باید برعهده‌ی دخترِ یک لرد انگلیسی باشد و اسطوره‌ی استعماگر به مثابه نجات‌بخش را ببینیم و آگاهانه از کنارش بگذریم، شخصیت لارا کرافت جذاب است. در زمان خودش بازی‌ای بود که دل‌های جوانان دنیا را تکان داد، زنی خشن، باهوش و پررمز و راز. البته تامب ریدر هیچ‌وقت بازی محبوب من نبود، چون حوصله نداشتم ساعت‌ها در مقبره‌ها دنبال راه حل پازل‌ها بگردم و یک پرش را پنجاه بار تکرار کنم، اما حتی من هم چند باری در نقش لارا کرافت فرو رفته‌ام و فیلم‌های قبلی مجموعه‌اش را هم دیده‌ام، و البته این فیلم جدید را.
نظرات منتقدین آمریکایی و انگلیسی در مورد تامب ریدر جدید ضد و نقیض است، برخی آن را فیلم کسالت‌باری دیده‌اند و بعضی فیلمی سرِ پا و هیجان‌انگیز. به نظر من اگرچه فیلم ایده‌آلی نیست به مراتب از فیلم‌های سری قبل تامب ریدر بهتر است. همانطوری که از عنوان یادداشت هم مشخص است، نکته‌ی اصلی در انتخاب بازیگر است. آنجلینا جولی با زیبایی اغراق شده‌ی تبلیغاتی و استیل ضدِ ورزشکاری، تیشه‌ای بود به ریشه‌ی ایده‌ی لارا کرافت. آلیشیا وایکندر(Alicia Vikander) نقطه‌ی مقابل جولی است و در این فیلم ثابت می‌کند کتک‌خور و کتک‌زنِ درجه یکی است. در آغاز فیلم، در رینگ بوکس، کتک خوردن آلیشیا را می‌توانم با کتک خوردن مل گیبسون در اسلحه‌ی مرگبار مقایسه کنم. به نظر من فیلم همینجا نجات پیدا می‌کند، اجرای موفق یک صحنه‌ی مبارزه در رینگ بوکس نشان می‌دهد فیلم قصدش اغراق بی‌مورد نیست، در ضمن، مقداری از سرخوشیِ لندنِ گای ریچی در این فیلم هست(به نظرم رور اوتهاگ (Roar Uthaug) عمدا از لندن ریچی تقلید کرده) و مقداری از فانتزی‌ای که مخصوص بازی‌های ویدئویی است.
بازیگران دیگر فیلم هم درست انتخاب شده‌اند، دومینیک وست (Dominic west) در نقش پدر لارا (وست را در نقش مک نالتی در سریال وایر اگر ندیده‌اید، حتما ببینید.)، والتون گاگینز(Walton Goggins) در نقش ماتیاس ووگل، شرور فیلم (گاگنیز را در نقش بوید، شرور سریال جاستیفاید اگر ندیده‌اید، حتما ببینید ولی به نظر من یک فصلش بس است.) نقش کوچکی هم در این فیلم به درک جاکوبی(Derek Jacobi) رسیده، پیرمرد بامزه‌ای که امیدوارم در فیلم‌های بعدی هم باشد (جاکوبی در سریال ویشس(Vicious)، همبازی ایان مک شین است، آن هم سریالی‌است که می‌شود دید.) من هر سه بازیگر را دوست دارم و به نظرم کاملا درست ازشان استفاده شده.
فیلمنامه را هم برای فیلم نوشته‌اند، نه برای بازیگر نقش اولش. داستانی سر راست، روی الگو، به اندازه‌ی کافی قابل‌پیش‌بینی و تقریبا به اندازه‌ی کافی غافلگیرکننده (غافلگیری‌اش یک کمی بیشتر بود به نظرم بهتر می‌شد ولی خب). بیش از این در مورد قصه حرفی نمی‌زنم که ماجرا لو نرود، فقط در این حد که بیست دقیقه‌ی آخر فیلم از بیست دقیقه‌ی وسطِ فیلم جذاب‌تر است و این خودش امتیاز کمی نیست.
به نظرم اگر طرفدار بازی‌های لارا کرافت باشید این فیلم را ترجیح بدهید (چون به نظر من به روح بازی‌ها نزدیک‌تر است.) اگر طرفدار آنجلینا هستید هم این فیلم فرصتی است که طرفدار چیزها و آدم‌های تازه بشوید. تامب ریدر 2018 شاهکار نیست، ولی دو ساعتِ سرگرم کننده است.